Adaletin Uzun Soluğu Kadınlar
Bu yazı çıktığında, Cumartesi Anneleri yine adalet arıyor olacak. #CumartesiAnneleri996Hafta boyunca sessiz çığlık olmaya devam ediyor.
25 Nisan’da, geçtiğimiz perşembe, Çorlu Tren Katliamının üzerinden geçen tam altı yıl sonra, kısmi bir adalet sağlandı.
Duruşmayı izlerken düşündüm de 6 yıldır yasalar mı, deliler mi değişti? Hayır tabii ki. Peki ne oldu da kısmi bir cezasızlık son buldu? Kadınlar, başta Mısra Öz olmak üzere anneler, ablalar, babaanneler, anneanneler, teyzeler, ezcümle kadınlar yılmadı, sürdürdü mücadeleyi. Hem de çocuklarının, yakınlarının gelmeyeceğini bilerek. Çünkü adalet; ekmek, su ve temiz hava kadar en temel gereksinimdir insan kalabilmek için. Mücadele ettiler çünkü başka iş cinayetleri, kaza adı verilen katliamlar yaşanmasın, cezasızlık son bulsun diye.
Bugün, Cumartesi Anneleri 996 haftadır adalet arıyor, mücadele ediyor.
Aradıkları yakınlarının akıbeti, kemikleri…
29 yıllık sessiz bir çığlık onlarınki. Bu uğurda Cumartesi Meydanı’nda evlatlarının, yakınlarının bir mezarı olsun, gidip ağlayabilecekleri, yaslarını tutacakları bir mezar için, yıllardır yerlerde sürüklenerek, coplanarak, gazla müdahale edilerek gözaltına alınma pahasına verilen bir mücadele.
Çorlu Tren Katliamı sanıklarının kollarına girilerek nihayet cezaevine götürülmesi ve yerlerde sürüklenerek ters kelepçe ile gözaltına alınan, kaybedilenlerin yakınları… Yine de Çorlu’da dün şunu gördük; mücadele edenler hep kazanamaz ama kazananlar hep mücadele edenlerdir. “Biz sahip çıkarsak katillerin hepsi yargılanacak” umudumuzu büyüttü.
Her çaba, sadece bulunduğu alan için değildir. Dünyanın herhangi bir yerinde verilen mücadele, birbirini tanımayan insanlarda domino etkisi yapar. Tıpkı Gezi eylemlerinde olduğu gibi. Ülkenin her yanında taşkınlık olmadan milyonlarca yurttaş hayatına, doğasına, özgürlüğüne müdahale edilmesini reddetti. Bu ülkeyi karanlığa çevirmek isteyenlerin hala korkulu rüyası olmaya devam ediyor. Yine Gezi’de kaybettiğimiz gençlerin annelerini de anmadan/anlatmadan geçmek haksızlık olur. O anneler ki çocuklarının düşünü gerçekleştirmek için yaslarını mücadeleye döndürdüler.
Yine kadınlar “küçüğün rızası var” diye kurulan, tecavüzü en yüksek perdeden savunan adalet bakanları gördüler, susmadılar. Ne demekti küçüğün rızası var? Darbe girişimi sonrası alanlar herkese kapalıyken, ilk kadınlar itiraz etti. İlk kadınlar sokağa çıkarak ucube yasanın çıkmasını engelledi. Yine bir kadın çıktı, tarikatların korkulu rüyası oldu. 6 yaşında, (yazarken bile öfkemi kontrol edemiyorum) sadece 6 yaşındaki bir kız çocuğu babası eliyle evlendirilmişti. Yıllar sonra, bütün bu şekilde tarikatların pençesinde olan çocuklar için umut oldu, ses oldu. Laiklik ne kadar önemli onun altını yine bir kadın çizdi, kalın bir kırmızı çizgiyle.
Perşembe günü, yani davanın görüldüğü gün, anacığımın doğum günüydü. Buradan kadın mücadelesi anlatırken hiç es geçilmeyecek, yıllarca süren adalet savaşı veren annemin doğum günü kutlu olsun. Fadime Göktepe sadece oğlu için değil, Gazi katliamı, Manisalı gençler davası, Sivas Katliamı davası için de yıllarca koşturdu.
Tıpkı Emel Anne’nin oğlunun düşlerini dünyanın diğer ucunda gerçekleştirdiği gibi.
İlk yazıyla merhaba derken hepinizle bir dertleşme oldu sanırım. Kimileriyle de yüzleşme. Ülkenin büyük, çok büyük bir yüzleşmeye ihtiyacı var. 24 Nisan, Dersim ve daha niceleri için.
Bu yazı çıktığında Cumartesi Anneleri yine adalet arıyor olacaklar.
#CumartesiAnneleri996Hafta boyunca sessiz çığlık olmaya devam ediyor.
1 Mayıs işçilerin birlik, dayanışma ve mücadele günü yaklaşırken kutlu olsun.
Selam olsun karanlığa karşı yürüyen dünyanın her yerinden kadınlara.
Kadın, Yaşam, Özgürlük!
Jin, Jiyan, Azadi!
