“Çalmadan Hırsız, Kırıp Dökmeden Terörist Olduk!”
“Güle güle dostlar, yine bekleriz” dediler. İçten, samimi ama en önemlisi büyüttükleri umutla yolculadılar hepimizi.
Hoşça kalın dostlar yine geleceğiz diyerek ayrıldık.
Polonez gıda fabrikasında direnişin 23.günü tamamlandı. Süreç, işçilerin yıllardır kötü ve uzun saatler süren çalışma koşullarının düzeltilmesi talebiyle, sendikal örgütlülüğün hızlıca sağlanması ile başladı. Çoğunluğu kadın işçilerden oluşan çalışanlar bu gidişata artık bir “DUR” demek üzere Tek Gıda İş Sendikası çatısı altında örgütlendiler. İşveren derhal 13 işçiyi işten çıkardı. İşçiler bu süreçte tehdit edildi, sendikadan istifa ederlerse maaşlarına %25 oranında zam yapılacağı söylendi. Kendi deyimleriyle yalana karnı tok olan işçiler teklifi kabul etmeyerek direnişlerini sürdürdüler. Bunun üzerine işten atılmalar devam etti. Hatta doğumuna 3 hafta kalan kadın işçiyi bile kod 46 ile işten attılar. En çok buna bozulan kadınlar, “Düne kadar üstün hizmet belgeliydik, bugün ise hırsız olduk” diyerek göz yaşı döktüler.
Şu ana kadar toplam 135 işçinin tazminatsız şekilde işlerine son verildi. Atılan işçilerin çoğu kadın ve üstün hizmet belgeleri var. Aynı işçiler yıllardır alın terini akıtıp, çifte sömürüye uğramışlar ve asgari ücret ile çalıştırılıyorlar. Bir işçi eğer 3 ay boyunca haftada 7 gün aralıksız biçimde işe gelirse, primle biraz daha fazla ücret alabiliyor. Tam bir kölelik düzeni! Kadınlardan hasta olanlar, çocuğu ameliyat olacaklar olduğu koşullarda bile alacakları izni kendileri planlayamadıklarını, fabrikada sayım yapılacağı zaman zorunlu izne çıkarıldıklarını, eğer izin hakları yoksa ücretlerinden kesildiğini aktarıyor kadınlar.
Öte yandan kendisinden tüm varlığını çalıştığı fabrikaya armağan etmesi beklenen bu işçiler için, asgari ücretlinin vergi diliminden muaf olması bile göz ardı edilip, asgari ücretin altına düşen maaşlar söz konusu olmuş. Asgari ücrete vergi kesintisi olmasına itiraz eden işçilerin aldığı yanıt ise “Sizin devlet kesiyor, bizimle alakalı değil”. Böylelikle fabrikanın %60 Ürdün ortaklı olduğunu da öğrenmiş oluyoruz. İşçilerin içinde bulunduğu bu düzen, tam anlamıyla bir mahkûmiyet ve mahrumiyet düzeni.
Sendikanın yetkiyi aldığı cuma gününü takip eden gece, hafta sonu olmasına rağmen, daha önce burada çalışıp bir biçimde işten ayrılan işçilerden 170 kişi kâğıt üzerinde işe alınıyor. Kadınlar, uzun yıllardır verdikleri emeklerle var ettikleri, büyüttükleri markanın zarar görmesini istemeyen, emeklerini korumaya çalışan bir yerden yaklaşsalar da tüm bu yaşananlara, kayıt dışı çalıştırılan ve yeni işe alınan işçilerin Hijyen ve Ustalık Belgelerinin olmaması sebebiyle ürün kalitesinin düştüğü, içerden gelen bilgilerden. Diğer yandan, işçilerin çabalarıyla büyüyen Polonez markasının çok çeşitli firmalarca kullanıldığını ve marketlerde satıldığını belirterek oralara da çağrıda bulunuyor işçiler. Eski kalitesi olmayan ürünleri kullanmasınlar diye ekliyorlar hem destek çağrısı hem uyarı mahiyetinde.
Polonez işçisi direnen kadınlara 29 Temmuz’da karşılaştıkları polis şiddetini soruyorum. Aralarında geri adım atanların, geri çekilenlerin olup olmadığını. Aksine daha da bilendiklerini; devletin gerçek yüzünü gördüklerini, aslında vergiyi kendilerinden alıp, gazı copu hakkını arayanlara kullandıklarını öğrendiklerini söylüyorlar. Gülerek, “Çalmadan hırsız, kırıp dökmeden terörist olduk” diyorlar. Direniş, işçilerin ailelerinin de desteğiyle güçlenerek sürüyor. Erkek işçilerin de ifadesi, bizim de gözlemimiz, kadınların bulunduğu her ortam dönüşüme, değişime ve kararlılığa çok daha yakın. Ziyarete gidilerek, omuz verilerek dayanışmayı büyütmek önemli. Bu mücadele, başta kadın emeğini yok sayan emek düşmanlarına ders, bizlere de örnek olsun.
Ez cümle, sıkça attıkları iki sloganla bitireyim:
Kurtuluş Yok Tek Başına, Ya Hep Beraber Ya Hiç Birimiz!
Zafer Direnen Emekçinin Olacak!
