Barışın Sönmeyen Işığı
Dünya çapında çatışmaların önlenmesi ve barışın tesisi yolunda bilinçlenme amacıyla her yıl 1 Eylül Dünya Barış Günü olarak kutlanıyor. Dünya Barış günü, Almanya’nın 1939 yılında Polonya’yı işgal ederek İkinci Dünya Savaşı’nı başlattığı tarihi unutmamak ve barışın önemini hatırlamak için ilan edildi.
Barış talebinin, medeni ve siyasi haklarla (yaşam hakkı, işkence yasağı, kişi özgürlüğü ve güvenliği hakkı, adil yargılanma hakkı, din ve vicdan özgürlüğü, ifade özgürlüğü, örgütlenme özgürlüğü vb.) olduğu kadar; ekonomik, sosyal ve kültürel haklar (çalışma hakkı, konut hakkı, sağlık hakkı, eğitim hakkı, dil hakları) ile de ilişkisi bulunmaktadır.
Benim belleğimde de 1 Eylül Dünya Barış Günü, Didar Şensoy’un barış ve insan hakları mücadelesi ile hafızama kazındı. Didar Abla’yı anmadan bir barış yazısı olmazdı. Aşağıdaki satırlarla anmak istedim ben de.
“Durun.
Bekleyin biraz!
Didar Şensoy geçiyor sokağınızdan
Bakın!
Pencerenizin tam altından,
Sarmaşıklara sürünerek.
Tarayın saçlarınızı, gömleğinizin yakasını düzeltin ve dik durun.
Maltanızdan, avlunuzdan geçiyor Didar Şensoy…”
Tuğçe Yılmaz bir yazısında böyle bahsetmiş barışın sürmesi gözlerinden eksik olmayan siyasi tutsakların Didar Abla’sını. 1 Eylül 1987 yılında hükümlü ve tutukluların cezaevinde yaşadıkları hak ihlallerine karşı Meclis’e yürüyüş sırasında polis saldırısı sebebiyle yaşanan sıkışma sonucu kalp krizi geçirerek hayatını kaybetti Didar Şensoy
Kadınların ne ilk ne de son hak arama mücadelesi oldu 1 Eylül 1987 yılındaki barış yürüyüşü.
Barış isteyenler özellikle 80 Darbesi sonrasında hep kanla bastırılmış, korku iklimi hortlatılmıştır. Tıpkı 7 Haziran 2015 gibi. Seçimden sadece iki gün önce HDP’nin Diyarbakır mitinginde IŞİD tarafından patlatılan 2 bombanın sonucu 5 yurttaş yaşamını yitirmiş, 400 yurttaş da yaralanmıştı.
Yine 2015 Haziran seçimleri sonrası büyük bir yenilgi alan AKP’nin tek başına hükümeti kuramaması üzerine seçim yenileme kararı alındı. Hükümet adına dönemin başbakanı sürekli barışı tehdit eden beyanlarıyla, gündemi kızıştıran propagandalarıyla 90’lı yıllara referansla “Beyaz Toroslar” hatırlatması yapıyordu. 400 vekil alamazlarsa durumun hiç de iç açıcı olmayacağı üzerinden topluma korku salınıyordu.
Tekrarlanacak seçimler aynı yılın 1 Kasım’ında olacaktı. Seçim öncesi Nartan Kılıç, IŞİD saldırısı sonrası yerle bir olan Suriye’nin Kobani şehrindeki çocuklara nasıl yardım edebilecekleri üzerine arkadaşlarıyla kafa yorduğu bir yazdı. Kobani’deki savaş dolayısıyla, Türkiye’nin her yerinden gençler savaştaki çocuklara oyuncak götürmek ve oyun parkı yapmak için Suruç’ta toplandılar. 20 Temmuz sıcağında barış isteği yine kana bulandı, 33 düş yolcusu katliamda hayatını kaybetti. Türkiye adeta bir savaşa sürükleniyordu.
Duruma ses çıkarmak amacıyla barışın sağlanması için 10 Ekim günü Ankara Kızılay’da Emek, Barış, Demokrasi Mitingi düzenlendi. Türkiye’nin farklı illerinden KESK, Disk, TMMOB, TTB başta olmak üzere sendikalar, demokratik kitle örgütleri, sivil toplum kuruluşları ortak bir barış mitingine katılım sağladı. Miting için ülkenin her yerinden otobüslerle binlerce insanın bayram havasında toplanması bize umut, düşmana korku salmıştı. Ben de barış isteyen binlercesinden biriydim. Mitingin yapılacağı Sıhhiye Meydanı’na gidilmeden önce Ankara Garı önünde toplanma kararı alındı. Kalabalık toplandıktan sonra, saat 10.04’te, 3 saniye arayla iki patlama gerçekleşti. Miting günü çevrede sivil ya da resmi kıyafetli polislerin olmaması hepimizin dikkatini çekmiş, “simitçi bile yok” diyerek şaşkınlığımızı birbirimize aktarmıştık. IŞİD tarafından yapıldığı söylense de bu katliamın canlı bomba ile gerçekleşmesine çok korkunç ihmal ve yol vermenin sebep olduğu anlaşılacaktı.
Bu katliamda 103 insanımız yaşamını yitirdi, yüzlerce insanımız yaralandı. Saldırıdan hemen sonra hiç ortalıkta olmayan yüzlerce polis ortaya çıkmış, yaralılara müdahale edenlere gaz sıkarak saldırmaya başlamışlardı. Pek çok arkadaşımız sıkılan gaz sonucu yaşamını yitirdi. Yanı başımız cehennem ateşi gibiydi. Yine bir demokratik eylem kana bulanmıştı. Bu katliam da tıpkı 1 Mayıs 1977 katliamı gibi, Suruç katliamı gibi toplumsal muhalefetin ve barışın bastırılması için gerçekleşti. Peki saldırılar sonrası kim kazançlı(!) çıktı? Saldırılardan önce dönemin başbakanı IŞİD için yapılan eleştiriler üzerine “öfkeli gençler” gibi açıklamalar yaparak gündem olmuştu. Hatta bu katliamı da “kokteyl örgüt” diyerek geçiştirmek istemiş, ancak mızrak çuvala sığmamıştı. Çünkü hepimizin kulakları “Eski Türkiye” tehditlerini duymuş, gerekli önlemlerin alınmaması bir yana, canlı bomba olan iki IŞİD’li katile çeşitli uyarılar yapılmasına rağmen gerekli önlemler alınmayarak katliam için yol verilmişti. O katliamda en küçük barış güvercini olan Veysel Atılgan 9 yaşında yaşamını yitirmişti. Katledilenler pek çoğumuzun arkadaşıydı, yoldaşıydı. Hiç unutmam, yaşadığımıza, sağ kurtulduğumuza utandığımız tarihlerden biridir 10 Ekim Gar Katliamı. Hiç unutmam, hiç unutmayın.
Kızını kaybeden bir annenin dediği gibi öfkemiz bizi ayakta tutuyor, benim de öyle. Umut ve barışı engelleyen eller, biz barışa olan inancımızla yan yana durduğumuz sürece kırılacaktır.
Yine dünyanın en uzun soluklu ve en barışçıl eylemi olan Cumartesi Anneleri’nin 1014. haftası bugün. Defalarca darp edilerek gözaltına alınan, hiç yılmadan kayıplarının izini süren Cumartesi Anneleri’ne de bin selam. Bütün yaşatılanlara inat, bizler “Barış” istemeye devam edeceğiz.
Bizler “Barış” istemeye devam edeceğiz. Çünkü bizler bütün yitirdiğimiz barış elçilerinin bıraktığı mücadelenin mirasçılarıyız… Dileğimiz, savaşlar son bulsun, 1 Eylül Dünya Barış Günü kutlu olsun…
Kaynaklar:
https://www.evrensel.net/haber/263095/bu-katliamin-tanigiyim-katili-gordum
